கடந்த மாதம் இரண்டு சீன மருத்துவப்
பொறியலாளர்களுடன் இணைந்து பணியாற்றும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.ஐயோ போதும்,போதும்
என்றாகி விட்டது.காரணம் அவர்களுக்கு ஆங்கிலத்தை இலக்கணத்தோடு கதைத்தால்
புரியாது.அது கூடப் பரவாயில்லை,நான் தான் தவறுதாலாக் கதைத்ததாகக் கொண்டு இரண்டு கண்களையும் 90% மூடி(பூஞ்சிக்கண்ணன்கள்),பற்களை
இடுக்கிக்கொண்டு உடம்பு குலுங்கச் சிரிப்பாங்களே,ஒரு சிரிப்பு;அந்தக்
கொடுமையை எங்கே போய்ச்சொல்லுவது..
அவர்களோடு சாப்பிடுவதே ஒரு சுவாரஸ்யம்,ஒரு submarine ஐ அலேக்காக
முழுங்கிட்டு,வாயைக் கோணலாகப் பிடித்துக் கொண்டு,ஏதோ அதன் சுவை பிடிக்காதது போல பாவனை
காட்டிக் கொண்டிருப்பான். அப்பொழுதுதான் நான் இரண்டு கடி கடித்திருப்பேன்.நான்
சாப்பிட்டு முடிக்க விடிந்திடும் என்று நினைத்தானோ தெரியல்ல,டாய்லெட் போய் விட்டு வாறன் எண்டு ஒருவன் போனான்.நான் நாலாவது கடி கடிக்க ஆரம்பிக்க வந்திட்டான்.நான் ஒன்றுக்கா போனாய்
என்று கேட்க,தலையை ஆட்டிவிட்டு இரண்டுக்கு என்றான் பவ்வியமாக.உண்மையைச் சொல்லப்
போனால் அந்த நேரத்திற்குள் என்னால் முழுமையாக ஒன்றுக்கே போய் இருக்க முடியாது.
உலக மகா வேகமையா....